LE « PLAN PHEDRE »– ΤΟ « ΣΧΕΔΙΟ ΦΑΙΔΩΡΑ » !

Pour ceux qui pensent que tout est coïncidences et seule la chance (ou la malchance) guide nos destins voici un article qui me rappelle une information lue il y a quelques années . On dirait que la Grèce gêne une certaine categorie de personnes , non seulement en tant que pays mais pour l’idée qu’elle représente pour l’humanité . Sans verser dans le patriotisme caricatural seules quelques tribus déconnectés du monde ignorent ce qu’est la Grèce et l’héritage qu’elle a laissé . La référence universelle qu’elle représente est un frein aux plans de domination mondiale que cherche une minorité qui détient pratiquement toutes les richesses de notre planète . Les principes de liberté et de démocratie que nous a légué la civilisation grecque ne sont pas compatibles avec le retour vers le moyen-age et l’esclavage moderne  qui devient la règle même dans des pays dits « développés » . Les serfs modernes que nous sommes ignorent le plus souvent que nos malheurs actuels sont le résultat de plans de longue haleine imaginés par ceux qui ont « le pouvoir » et les « outils » pour les réaliser .

Le plan Phèdre est un plan vieux d’environ 25 ans et il reflète parfaitement la situation dans laquelle se trouve la Grèce à la virgule près . Je vous laisse découvrir ce que j’ai redécouvert dans le blog diogeneis.blogpost.com . Le document numéroté NA/SG-SECDEF/WASHDC/264/83 de l’ONU et signé de la main de Joseph Lunds est plus que clair . Il s’est joué un sale jeu au détriment des Grecs , de leur souveraineté nationale , de leur liberté et de leurs richesses . Certains se croient autorisés à faire et défaire des frontières selon leurs intérêts en piétinant des peuples entiers . L’ironie du sort est que c’est ces mêmes « centres de décision » qui sont censés défendre les libertés individuelles et collectives qui sont responsables de massacres et de guerres cruelles à plus d’un titre .

—————————————————————————————————————————————————-

Για όσους πιστεύουν ότι όλα είναι συμπτώσεις και μόνο η καθαρή τύχη (ή ατυχία) καθοδηγεί το πεπρωμένο μας , εδώ ένα άρθρο που μου θυμίζει κάτι που είχα διαβάσει πριν από μερικά χρόνια . Φαίνεται πώς η Ελλάδα εμποδίζει μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων , όχι μόνο ως χώρα , αλλά και στην ιδέα που αντιπροσωπεύει για την ανθρωπότητα . Χωρίς πέσουμε σε καρικατούρα πατριωτισμού μόνο λίγες φυλές αποσυνδεδεμένες από τον κόσμο γνωρίζουν την Ελλάδα και την κληρονομιά που έχει αφήσει . Η καθολική αναφορά που είναι αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία που επιδιώκει μια μειοψηφία που κατέχει σχεδόν όλα τα πλούτη του πλανήτη μας . Οι αρχές ελευθερία και δημοκρατία που έχουμε κληρονομήσει του ελληνικού πολιτισμού δεν είναι συμβατές με την επιστροφή στη μεσαιωνική και σύγχρονη δουλεία που γίνεται ο κανόνας ακόμη και στις λεγόμενες «αναπτυγμένες»χώρες . Οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι που είμαστε γενικά αγνοούν ότι τα σημερινά δεινά μας είναι το αποτέλεσμα των μακροπρόθεσμων σχεδίων που επινοήθηκε από εκείνους που έχουν την « εξουσία » και τα « εργαλεία » για την επίτευξή τους .

Το σχέδιο είναι το σχέδιο « Φαίδρα » παλιό περίπου 25 ετών και αντικατοπτρίζει τέλεια την κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια . Θα σας αφήσω να δείτε τι έχω ανακαλύψει στο blog diogeneis.blogpost.com . Το έγγραφο αριθμημένο ΟΗΕ NA/SG-SECDEF/WASHDC/264/83 και υπογεγραμμένο από το χέρι του Joseph Lunds είναι κάτι παραπάνω από σαφής . Έπαιξε ένα βρώμικο παιχνίδι εις βάρος των Ελλήνων , την κυριαρχία τους , την ελευθερία τους και τον πλούτο τους . Ορισμένοι επιτρέπουν στους εαυτούς τους να αναθεωρούν και αλλάζουν σύνορα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και ποδοπατώντας ολόκληρους λαούς . Η ειρωνεία είναι ότι αυτά τα ίδια « κέντρα αποφάσεων » που υποτίθεται ότι υπερασπίζουν τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες που είναι υπεύθυνοι για σφαγές και άγριους πολέμους ανά διάφορους τρόπους .

================================================================================

« ΣΧΕΔΙΟ ΦΑΙΔΩΡΑ » …ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ…!

                Στις 2 του Ιούνη 1988, ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς, με απόρρητο έγγραφό του προς τον τότε Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Γκάσπαρ Ουάϊνμπεργκερ, αναφερόταν στο γνωστό “σχέδιο φαιδώρα”, με την διαβεβαίωση ότι αποτελούσε πλέον την “λυδία λίθο” για την επίλυση των προβλημάτων τα οποία αφορούσαν την Ελλάδα στις σχέσεις της με την Τουρκία, και την “τελική χάραξη” των συνόρων των κρατών της περιοχής της νότιας Βαλκανικής.

Το έγγραφο εκείνο με αριθμό πρωτόκολλου:

 NA/SG-SECDEF/WASHDC/264/83

Έλεγε τα εξής :

 1.- ΄Συμφωνούμε απόλυτα με το μνημόνιο σας της 20^ης Μαΐου 1988. Έστειλα τον προσωπικό μου βοηθό μου Van de Campen ο οποίος συζήτησε το θέμα με προσωπικότητες της Ελλάδας. Επεσήμαναν, ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στο Αιγαίο πέλαγος. Συμφωνούν για κοινή εκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου με τους Τούρκους από το 1994 και μετά. Παράλληλα θα αναγκαστούν οι σημερινοί αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων της Ελλάδας, να αποδεχθούν την δημιουργία Μακεδονικού κράτους σύμφωνα με το “Σχέδιο Φαιδώρα” υποτίθεται έναντι της συγκεκριμένης πρότασης συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου Πελάγους.

2.- Ήδη ενημέρωσα τους συμμάχους και συμφωνούν όλοι με το σχέδιο. Τους παρακάλεσα να βοηθήσουν μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης να δοθεί έκταση στο ζήτημα αυτό σαν ειδησεογραφία και πολιτικό σχόλιο.

3.- Τελικά, η εφαρμογή του “Σχεδίου Φαιδώρα”, θα γίνει αφορμή για αλλαγή του πολιτικού χάρτη της Ελλάδας. Με τον τρόπο αυτόν οι νέοι πολιτικοί ηγέτες θα είναι απαλλαγμένοι από τα φορτία των προβλημάτων των παλαιών.

 Υπογραφή Γιόζεφ Λούνς, Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ.

 “ Επιτελικό Σχέδιο Φαιδώρα”

Σήμερα ξανάρχομαι σε εκείνο το τόσο σημαντικό έγγραφο, για το οποίο ελάχιστα ενημερώθηκε ο μέσος Έλληνας πολίτης, εξ αιτίας κυρίως του πέπλου σιωπής με το οποίο το σκέπασαν τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τα λοφία και τις πολιτικές παγίδες που θα δημιουργούσαν συνέπειες στα συμφέροντά τους.

Είναι γνωστό ότι για την εφαρμογή του σχεδίου έχουν διατεθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες εκατομμύρια δολάρια, για την αγορά του τύπου και την δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την αποδοχή του από την ελληνική κοινή γνώμη.

Η εφαρμογή του σχεδίου, αρχικά, είχε ανατεθεί σε μια ομάδα “νατοϊκών” διπλωματών της Ελλάδας, οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί σε θέσεις κλειδιά της διοίκησης, με μοναδικό στόχο την παραπληροφόρηση και δημιουργία συνθηκών ανασφάλειας για τις λαϊκές μάζες, έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει αποδεκτό κάτω από παρόμοιες συνθήκες το σχέδιο και η εφαρμογή του.

Για τον πολιτικό παρατηρητή, το σχέδιο εφαρμογής και παρουσίασης της όλης επιχείρησης θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μοναδικό.

Τα Βραβεία Ιππεχτσί, οι δημοσιογράφοι του Αιγαίου, τα γνωστά δημοσιογραφικά συνέδρια της Σαμοθράκης, από κοινού με ένα τόνο χρήματα για την αγορά της πένας μελών του δημοσιογραφικού κατεστημένου της Αθήνας με σκοπό την παραπληροφόρηση των πολιτών. Tα εκατομμύρια δολάρια που δόθηκαν στην διάθεση της ηγεσίας των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων της Ελλάδας και τέλος από κοινού και χάρις στις μεγάλες σεισμικές καταστροφές της Κωνσταντινούπολης και τις αντίστοιχες στην ελληνική χερσόνησο (ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΕΣ…!!!) , δημιούργησαν ένα μοναδικά ευνοϊκό περιβάλλον για την προώθηση των  σχεδίων και την τελική παρουσίαση και εφαρμογή του.

  Αυτός ήταν ο λόγος, εξ άλλου, που συμφωνήθηκε να δοθούν στην Αθήνα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, προκειμένου να πεισθούν οι Έλληνες πολίτες για τις  ικανότητες της πολιτικής τους ηγεσίας και το πετυχημένο πρόγραμμα των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων της Ελλάδας.

Όλα αυτά βέβαια πραγματοποιήθηκαν ύστερα από σχετικές εισηγήσεις του τότε αρχηγού της σοσιαλιστικής παράταξης της Ελλάδας  Ανδρέα Παπανδρέου, o οποίος επέμεινε στο αίτημά του αυτό. Προκειμένου δε να αναλάβει οποιαδήποτε δέσμευση έναντι της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ, ζήτησε προηγουμένως διαβεβαιώσεις για την παράλληλη συμφωνία του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, και την εγγύηση των δύο ενδιαφερομένων μερών ότι σε περίπτωση διάσπασης διαφωνούντων στελεχών των  μηχανισμών των δύο πολιτικών  κομμάτων και της δημιουργίας νέων πολιτικών κινήσεων, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το ΝΑΤΟ θα φρόντιζαν για την “ πολιτική εξαφάνιση των διασπαστών.”

Ακόμα, την συμφωνία θα έπρεπε να συνοδεύει και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, το οποίο σύμφωνα με τον Μητσοτάκη θα έπρεπε να διατεθεί στα “βασικά στελέχη των δύο κομμάτων”,  προκειμένου να “πεισθούν” να υποστηρίξουν το σχέδιο. Κάθε υπουργός ή και κομματικό στέλεχος που τυχόν θα διαφωνούσε, θα έπρεπε  να αποβληθεί από το κόμμα στο οποίο ανήκε, ώστε να πάψουν αμέσως οι διάφορες  αντιπολιτευόμενες φωνές και κινήσεις.

Για την εφαρμογή των συμφωνημένων θα ήταν υπεύθυνοι και οι τρεις καθιερωμένοι ηγέτες της Ελλάδας, οι οποίοι έλαβαν διαβεβαιώσεις ότι τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η Ουάσιγκτον δεν επρόκειτο να δεχθούν ή και να ενθαρρύνουν οποιαδήποτε διασπαστική κίνηση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, (Πρόεδρος), ήταν εκείνος που έφερε στο τραπέζι των συζητήσεων το θέμα της διαδοχής στην ηγεσία των δύο μεγάλων κομμάτων. Την πρόταση υποστήριξαν και οι άλλοι δύο κομματάρχες, οι οποίοι με την σειρά τους επέμειναν να λάβουν διαβεβαιώσεις ότι θα βοηθηθούν οι διάδοχοί τους  προκειμένου να αναλάβουν την ηγεσία των κομματικών παρατάξεων στις οποίες ανήκουν.  Έτσι αποφασίστηκε ότι από πλευράς Καραμανλή επρόκειτο να προωθηθεί ο ανιψιός από αδελφό, Κώστας Καραμανλής, ο οποίος σπούδαζε στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, από την πλευρά Ανδρέα ο γιος του Γιώργος, και από εκείνην του Μητσοτάκη ο γαμβρός και η κόρη του, την οποία προόριζε για πολιτική σταδιοδρομία.

Σχετικά με την προεργασία του σχεδίου αποφασίστηκε, ύστερα από σχετική πρόταση του Ανδρέα υπευθυνότητα να δοθεί στο Γιώργο, ο οποίος ήδη ήταν ενεργός στην πολιτική σκηνή. Το σχέδιο αρχικά προέβλεπε την “ρύθμιση των εκκρεμοτήτων” μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας μέχρι το 1998. Μεταξύ των εκκρεμοτήτων  αναφερόταν το  πολιτικό καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, η δημιουργία δύο διοικητικών καντονίων κάτω από κάποιο σύστημα ελαφράς ομοσπονδίας για την Κύπρο, η οικονομική μεταφορά αρχικά και αργότερα και η διοικητική της  Δυτικής Θράκης και η συνένωσή της με την Ανατολική.

 Και τέλος η δημιουργία “Μακεδονικού κράτους” αρχικά με πυρήνα την περιοχή των Σκοπίων,  με την αργότερη συμμετοχή και της περιοχής που ανήκε διοικητικά στην Ελλάδα. Η κωδική ονομασία του σχεδίου ήταν “Φαιδώρα”, η ευθύνη για την “προετοιμασία” της κοινής γνώμης της Ελλάδας και Τουρκίας δόθηκε στον Γιώργο Παπανδρέου από την πλευρά των Αθηνών, και του Ισμαήλ Τζέμ, ενός νεαρού Τούρκου δημοσιογράφου τον οποίο εμπιστευόταν απόλυτα η Ουάσιγκτον, για την πλευρά της Άγκυρας. Οι δύο νεαροί ηγέτες έλαβαν εντολή να δημιουργήσουν “προσωπική φιλία”. Τα έξοδα για την προετοιμασία και εφαρμογή του σχεδίου ανέλαβαν να καλύψουν η ΓΓ του ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον, ο ΟΗΕ, και κατά ένα μικρό μέρος η Αθήνα και Άγκυρα.

Η πρακτική εφαρμογή του σχεδίου αποφασίστηκε να αφεθεί στην φροντίδα ενός αριθμού διπλωματών των Αθηνών και της Άγκυρας, της εμπιστοσύνης του ΝΑΤΟ.

Οι διπλωμάτες αυτοί με τον καιρό απέκτησαν τόση δύναμη, ώστε να χαράζουν την επίσημη πολιτική της Κυβέρνησης των Αθηνών, άπαξ και η Άγκυρα συνέχισε να τελεί υπό τον έλεγχο και την αποδοχή των στρατηγών .

Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου ο Γιώργος έβαλε αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο προετοιμασίας της κοινής γνώμης με τον προσεταιρισμό των πιο γνωστών δημοσιογράφων των Αθηνών. Μεταξύ των πρώτων κινήσεών του αναφέρεται η δημιουργία των  “ Δημοσιογράφων του Αιγαίου”, τα δημοσιογραφικά συνέδρια της Σαμοθράκης, η δαπάνη διοργάνωσης των οποίων αρχικά δόθηκε στην Νομαρχία της περιοχής, για τον φόβο διαφυγής του μυστικού και το πολιτικό τίμημα που θα είχε κάτι παρόμοιο πάνω στα δύο πολιτικά κόμματα της Ελλάδας.

    “ Βραβεία Ιππεκτσι”

Σε μια θεαματική κίνηση “Καλής θέλησης” των υπευθύνων από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, δημιουργήθηκε η επιτροπή βραβείων της “Έλληνο-Τουρκικής φιλίας Ιπεκτσι”. Στην μνήμη, δήθεν, ενός Τούρκου δημοσιογράφου εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος είχε δολοφονηθεί από αντιδραστικά  αντιδικτατορικά στοιχεία στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Για την τάξη και μόνον θα ήθελα να προσθέσω στο σημείο αυτό ότι ο Ιππεκτσί ήταν ο πρώτος που έφερε με την αρθρογραφία του θέμα Ανατολικού Αιγαίου και τα δικαιώματα της Τουρκίας πάνω στα νησιά της περιοχής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιππεκτσί έχαιρε της εμπιστοσύνης των στρατηγών της  Άγκυρας, μέχρις την ημέρα του θανάτου του. Αποτελεί δε καθαρή ειρωνεία το γεγονός ότι οι στρατηγοί της  Άγκυρας ζήτησαν τα βραβεία να πάρουν το όνομα του “ντονμέ” Ιππεκτσί,( εβραίος ο οποίος ασπάσθηκε το Ισλάμ), η δε Αθήνα το δέχθηκε.

Έτσι σχηματίσθηκε μια ομάδα από έμπιστους ακαδημαϊκούς από τις δύο πλευρές, οι οποίοι κάθε χρόνο θα έδιναν βραβείο σε άτομα που εργάσθηκαν για την προώθηση της υπόθεσης της “Έλληνο-Τουρκικής Φιλίας”.

 Ένα από τα μέλη της επιτροπής των βραβείων Ιππεκτσί, είναι και ο πρύτανης του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης γνωστός από τις δηλώσεις του ότι “η Τουρκία θα πρέπει τελικά να αποφασίσει να διαθέσει εκατό χιλιάδες στρατιώτες της νεκρούς, προκειμένου να καταλάβει την Ελλάδα και να τελειώσει αυτός ο πονοκέφαλος μια και για πάντα”.

 Όπως ήταν επόμενο, κάτω από αυτές τις συνθήκες, το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισε η επιτροπή των βραβείων ήταν το γεγονός ότι κανένας σοβαρός παράγοντας της Αθήνας δεν δέχθηκε να “τιμηθεί” με το βραβείο.

Για τον λόγο αυτό λοιπόν, αποφασίστηκε να συμπεριληφθούν μεταξύ των αποδεχτών των βραβείων και να τιμηθούν Έλληνες και Τούρκοι πολιτικοί.

Μεταξύ των πρώτων που δέχθηκαν την “τιμή”, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Ισμαήλ Τζέμ. Παράλληλα άρχισε μια εκστρατεία στρατολόγησης  ατόμων της διασποράς για την απονομή των βραβείων, άπαξ και στο εσωτερικό των δύο χωρών δεν υπήρξαν πολλοί εκείνοι που έτρεξαν να “τιμηθούν”.

Σαν παράδειγμα της αστειότητας του θεσμού θα ήθελα να αναφέρω την περίπτωση του Γιώργου Ανδρεάδη, από την Θεσσαλονίκη.

Ο Γιώργος Ανδρεάδης, είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας της Θεσσαλονίκης με καταγωγή από τον Πόντο.

Στην προσπάθεια του να ενημερώσει τον Έλληνα αναγνώστη και όχι μόνον, άρχισε την συγγραφή μιας σειράς βιβλίων γύρω από την γενοκτονία, τα βάσανα και τις καταδιώξεις που υπέστησαν οι Πόντιοι πατέρες του, από το απάνθρωπο Κεμαλικό καθεστώς. Προκειμένου να προωθήσει τα βιβλία του ο συγγραφέας επισκέφθηκε αρκετές φορές την Τουρκία και ιδιαίτερα τον Πόντο, όπου προσπαθούσε να ενθαρρύνει το κοινό να αγοράσει τα βιβλία του, ένας αριθμός των οποίων είχαν τυπωθεί και στην τουρκική γλώσσα.

Αρχικά όταν του έγινε η πρόταση για το βραβείο, ο συγγραφέας την δέχθηκε με

χαρά και ενθουσιασμό. “Προσωπικά πάντοτε πίστεψα και πιστεύω στην ΕλληνοΤουρκική φιλία”, μου δήλωσε σε κάποια συνάντησή μας ο Γιώργος.

Δεν πέρασαν ωστόσο μερικές εβδομάδες από την ημέρα εκείνη, όταν ένα πρωινό ο Γιώργος Ανδρεάδης μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με ενημέρωσε ότι είχε συλληφθεί στην Τουρκία και ότι τον κρατούσαν στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης για να τον απελάσουν.

Πράγμα που τελικά έγινε, αφού προηγουμένως οι αρχές ασφαλείας της Τουρκίας χαρακτήρισαν τον βραβευμένο «εργάτη της Έλληνό-Τουρκικής φιλίας”, ανεπιθύμητο άτομο, και τον προειδοποίησαν να μην τολμήσει να ξαναγυρίσει πίσω.

 Πολιτική Εθνικής Μειοδοσίας

Έκανα όλη αυτή την εισήγηση επειδή πίστεψα στην ανάγκη της απρόσκοπτης ενημέρωσης του αναγνώστη της επιθεώρησης “Πατρίδες”.

Στο σημείο δε αυτό ας μου επιτραπεί να επανέλθω στην αρχική μου θεματολογία.

Σύμφωνα με ότι μπορώ να γνωρίζω, οι τρεις Έλληνες πολιτικοί αποφάσισαν να αποκαλύψουν την μυστική συμφωνία, μόνον σε συνεργάτες της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, προκειμένου να ξεπεραστούν  πιθανές πολιτικές συνέπειες Και το πολιτικό κόστος, από την αντίδραση των λαϊκών τάξεων, των ψηφοφόρων τους.

 Κάθε πολιτικός αρχηγός από την δική του πλευρά κάλεσε τα πιο έμπιστα στελέχη του κόμματος του και εξήγησε τι συμβαίνει. Με την υπόσχεση μάλιστα της αναμενόμενης άφιξης του χρηματικού ποσού βοηθείας που είχε συμφωνηθεί να εκχωρηθεί κατόρθωσε άνετα να αποσπάσει την υπόσχεση της συνεργασίας τους.

Το κακό είναι ότι την εποχή εκείνη ΥπΕξ της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, τον οποίο ο πρωθυπουργός δεν θέλησε να ενημερώσει, λόγω του ότι δεν του είχε εμπιστοσύνη εξ αιτίας των εθνικιστικών του αισθημάτων.

Η παράληψη όμως αυτή του ηγέτη της κεντροδεξιάς παράταξης έγινε αιτία της πρώτης διάσπασης και αποχώρησης από το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος περηφανεύεται ότι στην οικογένεια του υπάρχουν και Μακεδονομάχοι αγωνιστές.

Όταν λοιπόν ο ΥπΕξ αρνήθηκε να δεχθεί τις προτάσεις του συμβουλίου των αρχηγών για την χάραξη εξωτερικής πολιτικής και διαφώνησε με την ιδέα αποδοχής δημιουργίας Μακεδονικού κράτους, λέγεται ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και προεδρεύων του συμβουλίου, απέπεμψε τον διαφωνούντα Σαμαρά και στην συνέχεια ζήτησε από τον πρωθυπουργό να του αφαιρέσει τις ευθύνες του Υπουργού Εξωτερικών, για να ξεπεραστεί το πρόβλημα αποδοχής δημιουργίας “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”.

Ήταν μια δραματική εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, η οποία όμως βοήθησε στην καθυστέρηση εφαρμογής του προγράμματος και την δημιουργία των συνθηκών που γνωρίζουμε σήμερα.

Από την άλλη πλευρά στη κεντροαριστερή πολιτική παράταξη, ο αρχηγός του κόμματος ενημέρωσε και έλαβε διαβεβαιώσεις συμφωνίας, από έναν αριθμό έμπιστων συνεργατών του, μεταξύ αυτών αναφέρεται και το όνομα του αργότερα Υπουργού Εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ και σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ακολούθησε η εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου, στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο νέος πρόεδρος ουδέποτε ενημερώθηκε πάνω στις λεπτομέρειες των πολιτικών παρασκηνίων, πολύ δε περισσότερο ουδέποτε επέτρεψε να γίνει συζήτηση για παραχώρηση εδαφών προς οποιαδήποτε πλευρά των συνόρων της Ελλάδας.

Κάτω από αυτές τις πολιτικές διαμορφώσεις, η μεν Αθήνα ισχυριζόταν “τεχνικό πρόβλημα” για την εφαρμογή του σχεδίου “Φαιδώρα”, η δε  Άγκυρα άρχισε να γίνεται απαιτητική και να προκαλεί καθημερινά, καθώς πίστεψε ότι η Αθήνα συνεχίζει να παίζει πολιτικά παιγνίδια σε βάρος της.

Το κακό είναι ότι το έγγραφο Λουνς είχε σταλεί σε όλους τους συμμάχους της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, οι οποίοι είχαν πεισθεί για την απόλυτη συμφωνία του πολιτικού κατεστημένου των Αθηνών.  Έτσι όμως τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η Ουάσιγκτον άρχισαν να εμφανίζονται νευρικοί έναντι των Κυβερνήσεων των Αθηνών, η δε Τουρκία άρχισε να κατηγορεί την Αθήνα για ασυνέπεια και να πιέζει για “δικαιώματα της”, τα οποία είχε εγγυηθεί την φορά αυτή το ΝΑΤΟ.

Τέλος, ακολούθησε το δημοψήφισμα και το ΟΧΙ του Κυπριακού Ελληνισμού.

 Για την Άγκυρα το αποτέλεσμα ερμηνεύτηκε ως η μεγαλύτερη ασυνέπεια και έλλειψη πολιτικού θάρρους από την Αθήνα και την Κύπρο. Από την στιγμή εκείνη άρχισε πλέον να απαιτεί και να προκαλεί ισχυριζόμενη ότι τελικά είναι αποφασισμένη να πάρει με την βία των όπλων ότι αρχικά συμφώνησε και αποδέχθηκε η Αθήνα. Έτσι άρχισε ένας πόλεμος νεύρων καθώς καθημερινά τα αεροσκάφη της πολεμικής αεροπορίας της Άγκυρας άρχισαν να παραβιάζουν τον Ελληνικό εναέριο χώρο πάνω από το Αιγαίο και να ενοχλούν ακόμα και το αεροπλάνο που μετέφερε τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας, ενώ οι εικονικές αερομαχίες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων αεροπόρων κατάντησαν καθημερινή μονοτονία

Το σπουδαίο είναι ότι μετά το θάνατο των δύο πρωταγωνιστών εκείνης της συμφωνίας και την περιθωριοποίηση του τρίτου από το πολιτικό προσκήνιο των Αθηνών,  την απομάκρυνση από την εξουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας του Κληρίδη, η “νεότερη γενιά” πολιτικών του ΠΑΣΟΚ, δεν φάνηκε και πολύ εντυπωσιασμένη από τις απαιτήσεις της Τουρκίας και τις αξιώσεις της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ.

Μια λεπτομέρεια άσκησης πολιτικής με την οποία δεν φαίνεται να συμφωνεί η σημερινή  κυβέρνηση της κεντροδεξιάς παράταξης, της οποίας ο ηγέτης ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη και υποσχέθηκε στον Λευκό Οίκο ότι θα “τιμήσει τα συμφωνημένα”.

Με τον τρόπο αυτό φθάσαμε στα σημερινά γεγονότα της πρότασης Μάθιου Νίμιτς, για την ονομασία της βόρειας μικρής δημοκρατίας των Σκοπίων ως “Δημοκρατία της “Makedonija-Scopje”, και την ταυτόχρονη αποδοχή της πρότασης από την Αθήνα και την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Η πρόταση, όπως ήταν επόμενο, ξεσήκωσε θύελλα λαϊκών διαμαρτυριών, τόσο μέσα στα σύνορα του Ελληνικού κράτους, όσο και μεταξύ των αποδήμων.

Χιλιάδες ηλεκτρονικά μηνύματα συνεχίζουν να βομβαρδίζουν καθημερινά το υπουργείο εξωτερικών, την κυβέρνηση και τέλος τα μέλη του κοινοβουλίου της Ελλάδας, από κάθε γωνία της γης. “Και οι 300 στη Βουλή, θα είστε υπεύθυνοι απέναντι στην Ιστορία..”, γράφει μεταξύ άλλων ο Βασίλης Γκατζούλης από την διασπορά, ενώ ο Χρίστος Σιδέρης από την Αθήνα λέει: “ Πουλάτε δύο εκατομμύρια Μακεδόνες για ποιό όμως λόγο; λες και η υπερηφάνεια ενός λαού είναι περιουσιακό σας στοιχείο προς πώληση..” και άλλοι πολλοί οι οποίοι ξαφνικά αισθάνθηκαν το αίσθημα της προδοσίας από εκείνους που με την ψήφο τους εμπιστεύτηκαν τις τύχες του ελεύθερου κράτους. Το Μακεδονικό, δυστυχώς, σήμερα βρίσκεται στο δυσκολότερο σημείο της ιστορίας, καθώς έχει ξεπουληθεί από τα δύο μεγάλα κόμματα της Ελλάδας.

Έτσι τουλάχιστον θα πρέπει να ερμηνευθεί το μήνυμα του “ αφέντη και κουμπάρου του Ερντογάν”, Κώστα Καραμανλή, ο οποίος διαμαρτύρεται για τα προβλήματα που κληροδοτεί η κυβέρνησή του από το παρελθόν και υπόσχεται να τα “ρυθμίσει”.

Από την δική του πλευρά ο “προσωπικός φίλος του Ισμαήλ Τζέμ”, Γιώργος Παπανδρέου, κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ενώ από τον δικό του “θρόνο”, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας “προτρέπει και παρακαλά” την ηγεσία των Σκοπίων να αποδεχθούν την πρόταση.

Παράλληλα το ίδιο διάστημα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών με δικές του δηλώσεις  αναφέρει (για πρώτη φορά), ότι η “Ελλάδα και Τουρκία έχουν την βούληση για ειρηνική επίλυση των μεταξύ τους προβλημάτων”( Π.Ε. Ανατολή 10/04/05).

Ένα γεγονός το οποίο έρχεται να επιβεβαιώσει το έγγραφο Λούνς και να μας πείσει ότι η Μακεδονία, η Θράκη, η Κύπρος και το Αιγαίο, βρίσκονται στο κρισιμότερο σημείο της ιστορίας τους, σήμερα κινδυνεύουν όσο ποτέ στο παρελθόν και έγιναν διαπραγματεύσιμα από την “νέα γενιά ηγετών” της Ελληνικής “Δημοκρατίας”.

 Στις εκατοντάδες χιλιάδες μηνύματα διαμαρτυρίας της ελληνικής διασποράς και του εθνικού κέντρου, η Αθήνα απαντά με τον ξαναμωραμένο “παγκόσμιο ηγέτη του ΣΑE”, οποίος με δικό του μήνυμα τάσσεται ανοικτά υπέρ των θέσεων της κυβέρνησης Καραμανλή και ζητά από τους “υπηκόους του” να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Με τον τελευταίο, όμως, διαφωνεί ο αντιπρόεδρος του  “υπέρτιμος και έξαρχος βορείου και νοτίου Αμερικής”, ο οποίος με δική του ανακοίνωση δηλώνει ότι τάσσεται συμπολεμιστής στο μέτωπο των Παν μακεδονικών Ενώσεων και διαφωνεί με την πρόταση της κυβέρνησης των Αθηνών να γίνει αποδεχτή η προτεινόμενη ονομασία του Νίμιτς.

Και ενώ η πλειοψηφία των Ελλήνων του Κέντρου, θα συνεχίζει να ζει με την νιρβάνα του Ευρωπαίου, διατηρώντας την ψεύτικη αυτοπεποίθηση του πολιτικά ώριμου πολίτη, πάνω στην αδιαφορία και ανοχή της κινδυνεύει να διαπραχτεί το μεγαλύτερο έγκλημα εθνικής μειοδοσίας που γνώρισαν οι γενιές των Ελλήνων των ημερών μας.

Το ερώτημα όμως που δημιουργείται και πάλι είναι το εάν και κατά πόσον οι απόγονοι των δημιουργών του δημοκρατικού πολιτεύματος θα ανεχθούν την “δικτατορία” και το ξεπούλημα των μερικών, ή θα πιάσουν τους δρόμους με την απαίτηση της άμεσης παραίτησης της διεφθαρμένης και ξενόδουλης ηγεσίας η οποία τους επιβλήθηκε από τα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων ;

Σε  μια περίοδο μάλιστα που οι καταπιεσμένοι λαοί της Ασίας, καθημερινά ξηλώνουν τα σκιάχτρα που τους κληροδότησε το πτωχευμένο καθεστώς των διεφθαρμένων “ηγετίσκων” του παρελθόντος.

Καιρός λοιπόν να πάρει ο Ελληνικός λαός τις τύχες του στα δικά του χέρια. 

Θ.Σ.Σ.

—————————————————————————————————————————————————

Traduction

« PLAN FAIDORA » … il a déjà commencé …!

 Le 2 Juin 1988, le Secrétaire général de l’OTAN, Joseph Lunds à l’époque , écrivit une lettre confidentielle au ministre de la Défense Gaspar Wineberger, se référant au célèbre «plan Faidora » avec l’assurance que c’était la «pierre d’achoppement» pour résoudre les problèmes concernant les relations de la Grèce avec la Turquie, et le « tracé définitif » des frontières des États frontaliers de la région des Balkans du sud .
La lettre porte le numéro de référence : NA/SG-SECDEF/WASHDC/264/83

Il dit ce qui suit :

1 -. Entièrement d’accord avec votre mémorandum du 20 mai 1988. J’ai envoyé mon assistant personnel Van De Campen de qui a discuté de la question avec des personnalités en Grèce . Ils ont souligné que la priorité devrait être accordée à la mer Égée . Ils sont d’accord sur l’exploitation conjointe du pétrole en mer Egée avec les Turcs à partir de 1994 . Dans le même temps les dirigeants actuels des partis politiques en Grèce seront forcés à accepter la creation d’un État Macédonien conformément au « Plan Faidora » contre cette proposition d’exploitation en commun de la mer Égée .
2 -. J’ai déjà informé les  alliés et tout le monde est d’accord avec le plan . Je les ai prié d’aider à travers les médias à donner une dimension de nouvelle et de commentaire politique au problème .
3 -. Enfin, la mise en œuvre du «Plan Faidora » deviendra la raison au changement de la carte politique en Grèce . De cette façon, les nouveaux dirigeants politiques seront exempts des problèmes des anciens .

Signé Joseph Lunds, secrétaire général de l’OTAN.

« Exécutif du projet Faidora »

Aujourd’hui je reviens à ce document important, sur lequel le citoyen grec moyen est peu informé , principalement en raison du voile de silence avec lequel les deux principaux partis politiques l’on couvert en Grèce dans un effort pour surmonter les écueils et les pièges politiques qui auraient eu des répercussions contre leurs intérêts .
Il est connu que pour la mise en œuvre du plan pendant les deux dernières décennies des millions de dollars ont été mis à disposition pour l’achat de la presse et créer des conditions favorables pour l’acceptation par le public grec.
La mise en œuvre du plan avait d’abord été attribué à un groupe de diplomates grecs de « OTAN » qui ont été placés à des postes clés du gouvernement , avec le seul but de désinformer et créer des conditions d’insécurité pour les masses , de sorte que soient acceptées dans ces conditions la conception et la mise en œuvre .
Pour les observateurs politiques, le plan de mise en œuvre et la présentation de l’opération pourrait être décrite comme unique.
Les Prix Ipekci , les journalistes de la mer Égée , les conventions journalistiques connues de Samothrace , avec une tonne d’argent pour acheter la plume des membres de l’établissement journalistique à Athènes pour la désinformation de la société . Les millions de dollars mis à disponibilité des dirigeants des deux principaux partis politiques de Grèce et finalement conjointement et grâce aux grandes catastrophes sismiques à Istanbul et celles correspondantes dans la péninsule grecque  (QUI N’ÉTAIENT PAS NATURELLES …!), ont créé un environnement favorable unique à la promotion de projets de la présentation finale et la mise en œuvre .

C’est la raison, d’ailleurs pour laquelle on a accepté de donner les Jeux olympiques à Athènes en 2004, pour persuader les citoyens grecs des compétences de leur classe politiques et du programme réussi des dirigeants des deux principaux partis en Grèce .
Bien sûr, tout cela a été programmé après les recommandations pertinentes du chef parti socialiste de l’époque en Grèce Andreas Papandreou lequel a insisté sur sa revendication . Avant d’entreprendre tout engagement avec Washington et l’OTAN , il a demandé préalablement l’assurance parallèle de l’accord du Premier ministre Constantin Mitsotakis , du président Konstantinos Karamanlis et la garantie des deux parties que dans le cas de division de cadres dissidents des  mécanismes des deux partis politiques et de formation de nouveaux mouvements politiques, tant Washington que l’OTAN s’occuperont de la « disparition politique des dissidents » .
Encore , l’accord doit être accompagné d’une grosse somme d’argent laquelle d’après Mitsotakis devrait être alloué aux « membres clés des deux parties » pour les « persuader » de soutenir le projet . Chaque ministre ou tout membre du parti qui serait en désaccord, devrait être exclu du parti auquel il appartient pour que cessent immédiatement les voix et mouvements d’opposition.

Pour la mise en œuvre il est convenu que les responsables seraient les trois dirigeants établis de Grèce , lesquels ont reçu l’assurance que l’OTAN et Washington n’accepteraient ou encourageraient un mouvement dissident . Selon les informations, Constantin Caramanlis, (le président), a amené à la table de discussion la question de la succession à la direction des deux grands partis . La proposition a été appuyée par les deux autres chefs de parti qui à leur tour ont insisté sur l’assurance qu’ils recevront pour aider leurs successeurs à prendre en charge la direction des factions du parti auquel ils appartiennent . Donc, il a été décidé que du coté Karamanlis on allait promouvoir son neveu fils de son frère Kostas Karamanlis , qui étudiait à l’Université de Harvard, du coté d’Andrea (Papandreou) son fils Georges , et celle de Mitsotakis son beau fils et sa fille pour laquelle il avait des plans de carrière politique .
Concernant la préparation du plan il a été décidé , sur proposition de Andreas , de donner la responsabilité à son fils  Georges , qui était déjà actif dans la politique . Le plan prévoyait initialement « le règlement des pendants » entre la Turquie et la Grèce jusqu’en 1998 . Parmi les questions en suspens était le régime politique d’îles de la mer Égée , la création de deux cantons administratifs sous un système de fédération souple pour Chypre , le transfert économique d’abord et plus tard administratif et de la Thrace occidentale et de l’unification avec celle de l’Est .
Et enfin, la création d’un « état Macédonien » avec pour centre la zone centrale de Skopje avec la participation ultérieure de la région administrative appartenant à la Grèce . Le nom de code du projet était « Faidora » , la responsabilité de «préparer» l’opinion publique en Grèce et en Turquie a été donné à George Papandreou d’une part à Athènes et M. Ismail Cem, un jeune journaliste turc lequel avait la confiance totale de Washington, de la partie Ankara . Les deux jeunes leaders ont été invités à créer une « amitié personnelle » . Le Secrétaire général de l’OTAN, Washington, l’ONU, et pour une petite partie Athènes et Ankara , ont entrepris de couvrir les coûts de préparation et de mise en œuvre du projet .
Il a été décidé de laisser le soin de la mise en œuvre pratique du projet à un certain nombre de diplomates en poste à Athènes et Ankara, qui avaient la confiance de l’OTAN .
Les diplomates avec le temps sont devenus si puissants qu’ils dirigeaient la politique officielle du gouvernement d’Athènes pendant qu’Ankara continuait à être sous le contrôle et la tolérance des généraux.
Selon mes informations, Georges a immédiatement mis en vigueur le plan de la préparation de l’opinion publique en s’associant avec les journalistes les plus connus à Athènes . Parmi ses premiers mouvements il y a la création des « Journalistes de la mer Égée » , les conférences de presse de Samothrace , le coût de l’organisation a d’abord été donné à la préfecture de la région par peur de découverte du secret et du prix politique qui aurait été similaire pour le Les deux partis politiques en Grèce .

   « Prix Ipekci »

Dans un geste de «bonne volonté» spectaculaire de la part des responsables des deux côtés de la mer Egée, a été créé le comité des prix « Ipekci de l’amitié  gréco-turque » . En la mémoire , soit-disant , d’un journaliste turc d’origine juive qui a été assassiné par des éléments réactionnaires de la dictature dans les rues d’Istanbul . Pour precision je voudrais simplement ajouter ici que Ipekci a été le premier à citer dans sa littérature la mer Egée orientale et les droits de la Turquie sur les îles de la région . Il ne fait aucun doute que Ipekci jouissait de la confiance des généraux à Ankara jusqu’au jour de sa mort . Il est clairement ironique de constater que les généraux d’Ankara ont demandé à ce que les prix portent le nom du « Doenme » Ipekci (Juif qui a embrassé l’Islam) et Athènes a accepté .
Ainsi a été formé une équipe d’universitaires de confiance des deux côtés lesquels chaque année donneront un prix aux personnes ayant travaillé à promouvoir la cause de « l’amitié gréco-turque » .

Un membre du comité de récompenses Ipekci, est le doyen de l’Université d’Istanbul connu pour ses déclarations selon lesquelles « la Turquie doit finalement décider de sacrifier cent mille soldats pour la conquête de la Grèce et à mettre fin à ce mal de tête une fois pour toutes » .
Comme on s’y attendait, dans ces conditions, le principal problème rencontré par le jury des prix était qu’aucun prétendant sérieux à Athènes n’a accepté d’être « honoré » par le prix .
Pour cette raison nous avons décidé d’inclure des politiciens parmi les candidats pour les prix et d’honorer les politiciens grecs et turcs .
Parmi les premiers qui ont accepté le «prix» il y eut George Papandreou , Constantin Mitsotakis et Ismail Cem . Dans le même temps a commencé une campagne de recrutement pour des candidats de la diaspora pour l’attribution des prix , car à l’intérieur des deux pays , il n’y avait pas beaucoup de candidats qui recherchaient cet « honneur ».
Comme un exemple de drôlerie de l’institution je tiens à mentionner le cas de Georges Andreadis de Thessalonique .
Georges Andreadis est un homme d’affaires prospère à Thessalonique originaire du Pont .
Dans un effort pour informer le lecteur grec et non seulement , il a commencé à écrire une série de livres sur le génocide , la souffrance et la persécution subie par ses pères pontiques de la part du régime kémaliste cruel . Afin de promouvoir ses livres l’auteur a visité la Turquie plusieurs fois et en particulier la mer Noire où il a essayé d’encourager le public à acheter ses livres dont un certain nombre ont été imprimés en langue turque .
Au départ, quand on lui a fait la proposition pour le prix, l’auteur a accepté avec joie et enthousiasme. «Personnellement j’ai toujours cru et crois en l’amitié gréco-turque » a dit Georges lors d’une de nos réunions .
Mais seulement quelques semaines après , un matin George Andreadis m’a informé par email qu’il avait été arrêté en Turquie et qu’il était retenu à l’aéroport d’Istanbul en fin d’être expulsé .
Chose qui a finalement été faite après que les autorités de sécurité turques ont décrit le primé « artisan de l’amitié gréco-turque » comme personne indésirable et l’ayant averti de ne pas oser revenir à nouveau .

Politique de trahison nationale

J’ai fait toute cette introduction parce que je pensais à la nécessité d’informer sans entrave le lecteur d’inspection «Patries».
À ce stade permettez moi de revenir à mon thème original .
Selon ma connaissance, les trois hommes politiques grecs ont décidé de révéler l’accord secret à des seuls associés ayant leur confiance absolue en vue de surmonter les éventuelles conséquences politiques et le coût politique de par la réaction de la classe ouvrière et de leurs électeurs .
Chaque dirigeant politique de son côté a appelé les cadres du parti le plus dignes de confiance et leur a expliqué ce qui se passe . Ainsi avec la promesse de l’arrivée prévue de l’argent de l’aide qui a été convenu de verser il a pu facilement obtenir une promesse de coopération .
Le probleme est que, à ce moment le ministre des Affaires étrangères du gouvernement Mitsotakis, était Antonis Samaras, auquel le premier ministre ne voulait pas le dire, parce qu’il n’avaient pas confiance en raison de ses sentiments nationalistes .
Cependant l’omission du chef du parti de centre-droit a été la première cause de division et de la séparation d’avec son parti de Antonis Samaras qui se vante que dans sa famille il ya des combattants aux guerres Macédoniennes .
Ainsi, lorsque le ministre des affaires extérieures a refusé d’accepter les propositions du Conseil des chefs sur l’élaboration de la politique étrangère et en désaccord avec l’idée d’accepter de créer un État Macédonien , on dit que le Président de la Démocratie et le Président du Conseil ont exclu le dissident Samara et ont ensuite demandé au Premier ministre de lui supprimer la responsabilité du ministre des Affaires étrangères pour surmonter le problème d’acceptation de la création de la « République de Macédoine».
Il s’agissait d’une évolution capitale dans les affaires politiques de la Grèce, laquelle a contribué à retarder le programme et la création de conditions que nous connaissons aujourd’hui .
De l’autre côté , au parti de centre-gauche , le chef du parti a informé et reçu l’assurance d’une collaboration claire de la part d’un certain nombre de collaborateurs de confiance , dans ceux-ci est mentionné le nom du , plus tard, ministre des Affaires étrangères du PASOK et actuel président de la République .
A suivi l’élection de Kostis Stephanopoulos, en tant que Président de la République. Le nouveau président n’a jamais été informé des détails des coulisse de la politique , et encore moins permis un débat sur l’abandon de territoires de chaque côté de la frontière de la Grèce .
Sous ces configurations politiques , Athènes arguait d’un « problème technique » pour la mise en œuvre du plan « Faidora» et Ankara a commencé à devenir exigeante et de provoquer tous les jours estimant que Athènes continue à jouer à des jeux politiques contre elle.
Les mauvaises nouvelles est que le document Lunds a été envoyé à tous les alliés de l’Alliance de l’Atlantique Nord, qui étaient convaincus de l’accord final de l’establishment politique à Athènes. Mais ainsi, aussi bien l’OTAN que Washington ont commencé à apparaître nerveux sur les gouvernements d’Athènes et la Turquie a commencé à blâmer Athènes pour incompatibilité et de faire pression pour «ses droits» qu’avait garanti l’OTAN cette fois .
Enfin,  a suivi le référendum et NON de l’hellénisme chypriote .

A Ankara le résultat a été interprété comme la plus grande incohérence et le manque de courage politique d’Athènes et Chypre . A partir de ce moment elle a commencé à exiger et à provoquer , avec pour excuse qu’elle est finalement déterminée à prendre par la force des armes ce qui a été initialement convenu et accepté par Athènes . Ainsi a commencé une guerre des nerfs, ainsi tous les jours les aéronefs de la force aérienne d’Ankara ont commencé à violer l’espace aérien grec sur la mer Egée et même gêner l’avion transportant le ministre de la Défense nationale de Grèce , tandis que les combats aériens virtuels entre aviateurs grecs et turcs sont devenus la monotonie quotidienne .
L’étonnant est que, après la mort des deux protagonistes de cet accord et la marginalisation du troisième de la scène politique d’Athènes, l’éloignement du pouvoir de Clerides de la République de Chypre , la «nouvelle génération» politiques du PASOK ne semblait pas très impressionnée des exigences de la Turquie et des revendications de Washington et de l’OTAN .
Un détail de la politique qui ne semble pas correspondre à l’actuel gouvernement de centre-droit dont le chef a pris la responsabilité personnelle et a promis à la Maison Blanche qu’il «honorera ce qui a été convenu» .
De cette façon, nous sommes arrivés aux evenements actuels et la proposition de Matthew Nimitz sur le nom de la petite république nord de Skopje en «République de » Makedonija-Scopje  » et l’acceptation de la proposition par Athènes et le gouvernement de Costas Caramanlis .
La proposition, comme on s’y attendait, a soulevé une tempête de protestation populaire tant à l’intérieur des frontières de l’État grec que parmi la diaspora .
Des milliers d’e-mails continuent tous les jours de bombarder le Département d’Etat, et enfin les membres du gouvernement et du parlement Grecs de tous les coins de la terre . « Tous les 300 au parlement, vous serez responsable devant l’histoire .. », écrit entre autres Gatzoulis Vassilis de la diaspora , tout comme Christos Sideris d’Athènes dit: « Vous vendez 2.000.000 de Macédoniens, mais pour quelle raison ? Comme si la fierté d’un peuple est votre propriété pour vente .. « et bien d’autres qui tout à coup ont ressenti un sentiment de trahison de la part de ceux auxquels ils ont fait confiance par leur vote sur le sort de l’état libre . Le cas Macédonien , malheureusement, aujourd’hui, est au point le plus difficile dans son histoire et a été vendu par les deux grands partis en Grèce .
Ainsi, au moins, devons nous interpréter le message du  » garçon d’honneur et patron d’Erdogan » Costas Caramanlis, qui se plaignaient des problèmes légués par le gouvernement précédent et qu’il promet de « régler » .
De son côté « l’ami de Ismail Cem » , George Papandreou, fait comme si il ne comprenait pas tandis que de son «trône», le nouveau président de la République « prie et demande instamment » aux dirigeants de Skopje d’accepter l’offre .
Parallèlement , dans le même temps le ministre turc des Affaires étrangères avec ses propres déclarations indiquent (pour la première fois), que «la Grèce et la Turquie ont le désir d’une résolution pacifique des problèmes communs» ( EE . Anatolie 04/10/05).
Un événement qui vient confirmer le document Lunds et nous convaincre que la Macédoine, la Thrace, la mer Egée et  Chypre, sont au point le plus critique de leur histoire, aujourd’hui elles sont en danger comme jamais auparavant, et ont été rendus négociables par la «nouvelle génération de dirigeants » de la  » Démocratie  » Grecque .

Aux centaines de milliers de messages de protestation de la diaspora grecque et le centre nationaliste , Athènes répond par son gâteux « leader mondial » de la diapsora qui, avec son message , est ouvertement en faveur des positions du gouvernement Karamanlis et demande à ses «sujets» de suivre son exemple . Avec ce dernier cependant, n’est pas d’accord le  » très estimé légat d’Amérique du Nord et Amérique du Sud » , qui dit dans sa déclaration être co-combattant sur le front des associations pan Macédoniennes et en désaccord avec la proposition du gouvernement d’Athènes pour que devienne acceptable la proposition de nom de Nimitz .
Et tandis que la majorité du Centre grec continuera à vivre avec le nirvana européen, en gardant le faux sentiment de confiance du citoyen politiquement mûr , de par son indifférence et tolérance risque de se perpétrer le plus grand crime de trahison nationale connue par les générations actuelles de Grecs .
La question qui vient est de savoir si les descendants des pères de la démocratie peuvent tolérer la «dictature» et la trahison de certains ou vont descendre dans les rues pour exiger la démission immédiate du leadership corrompu et aux ordres externes qui leur est imposé par les décideurs étrangers ?
Dans une époque où les peuples opprimés d’Asie, tous les jours déchiquettent les épouvantails dont ils ont hérité du régime failli et corrompu des « petits leaders » du passé.
Il est grand temps pour le peuple grec de prendre son destin dans ses mains .